زمانی که از واژه آهن قراضه استفاده می کنیم تعبیر ساده اما مفهوم عمومی صنعتی آن ضایعات فولادی کربنی ساده یا فولاد های ساده کربنی است. در استاندارد ملی آهن قراضه ایران نیز به قراضه های کربنی ساده پرداخته شده است. خانواده فولادهای کربنی ساده در مقابل فولادهای آلیاژی قرار می گیرد که از نظر مشخصات شیمیائی و کاربرد با هم متفاوتند.
فولادهای کربنی ساده را در سه گروه کم کربن، کربن متوسط و پر کربن مورد بررسی قرار می دهند. از نظر کاربردی، گروه اول فولادهای ساده کم کربن قرار دارند که برای عموم قطعات مهندسی ، ساختمان کشتی‌ها، راه آهن به کار می روند. همچنین این فولادها از خواص مغناطیسی بالا و قابلیت جوشکاری خوبی برخوردار بوده و در مواردی که قطعات تحت عملیات سختی سطحی قرار می گیرند، کاربرد خوبی دارند.
برای فولادهای کربن متوسط، می توان به صنایع حمل و نقل راه آهن، ماشین آلات و دستگاه های نورد اشاره کرد و همچنین وقتی که سایش در حد متوسط مد نظر باشد، مورد استفاده قرار می گیرند. در مواردی که قطعات ریخته شده می بایستی از سختی بالایی برخوردار باشند، فولادهای ساده پر کربن کاربرد بسیار خوبی داشته همچنین در ساخت غلطکها، ابزار و آلات ماشین های صنعتی، قطعات مقاوم به سایش نیز به کار می روند.
اصولا در فولادهای کربنی ساده و عاری از هر گونه عنصر آلیاژی، با ازدیاد درصد کربن خواصی از قبیل چقرمگی و قابلیت جوشکاری کاهش پیدا کرده و در مقابل، استحکام آن افزایش می یابد. بنابراین تعریف، هرگاه از واژه ” آهن قراضه ” در صنعت بازیافت فولاد استفاده می شود، منظور همان خانواده فولادهای کم کربن یا کربنی ساده است. ” قراضه آلیاژی ” نیز با توجه به نوع عناصر آلیاژ موجود در قطعات قراضه ی موجود در توده قراضه، دسته بندی می گردند و مصرف کنندگان خاص خود را دارند: مثل قراضه های آلیاژی کرم دار یا قراضه های منگنز دار و نظائر آن.
